ad verilmez masal - ruh.. zamanı okşamayı öğrendi yüreğim, kendimi parçalara ayırıp hepsini ihtiyacı olana vermeyi öğrendim. kimisini toprağa, kimisini güneşe, kimisini rüzgarlara vermek zorundayım çünkü kararıyor toprak, ve ağaçları kendilerini yakıyor. insanlık ölüyor simin bunu gözlerinde görebiliyorum bunu iğrençlikler denizinde hissedebiliyorum ve kokuyor, insanlığın ayıpları kokuyor ve günler bittikçe güneş batmıyor, doğurtmuyor kimse yıldızları oysa her birimiz doğurtmalıydık yıldızları her birimiz yıldız olmalıydık ve gök yüzü annemiz olmalıydı maviler üstümüze yakışacaktı o zaman maviler kan kusmayacaktı insanlar ve tanrı kan kusmayacaktı. zamanın ruhu, toprağın, rüzgarın, tanrının ruhu hepsi bize bahşedilmişti, öğrenemedik hiçbirini, ve yok ettik. şimdi paramparça ve tutsak kalmaya mahkum insanlığımıza |
yr'nin gecelerini aydınlatacak olan bizlerdik
Irene için
her birimiz yıldız olmalıydık