"bir köprü..
ne zaman kaçsam bir yerlere;
hep oradan atlarım.."
yalnız kalsam diyorum,
bu kuru insanlarla; ne mümkün!

takvim: yaza saplanmış.
ok kollarıyla güneş,
ensemizde boza pişiriyor:
aklımda ben korkusu.

göklere sinmiş bir hüzün,
ve kardeşi korku.
bulutlar yalan söyler,
yağan yağmur değil:
içimdeki erimiş hayal
ve yorgun ve uzak musikilerdir.

kimin aklına gelir bu düşünceler?
kim benim kadar acı çekti ki?
ben ki ekmeğim toprağı,
ateşi katık yaparak yedim.
bir nefes su içmedim sonra.

neye inanır insan?
yalnız kendiliğinden doğan ışığa mı?
yalnız geldiği yere, tek başına döneceğine mi?
yoksa.. hep birlikte olacağına mı, bu müsvettelerle?

uzaklardan bir-iki ağaç devriliyor.
yaşam, kader gibi bir isim alarak takıyor çelmesini,
ben şimdi öğreniyorum,
toprağın tadını.
yerdeki tıntın topuk seslerini.