gülerken bile susuyorumhiçbir eksiğim kalmamış kendimden başka ve her ne biriktirdimse işte o kadar uzak düşüyorum aşk’a ve görüyorum ki en çokta kendim kadar yalnızım ve ne zaman ayrık gözlerle baksam dünyaya hep mahpus kalıyorum zamana sana ve toprağa ben şimdi en sessiz yerlerimden kanıyorum artık benden uzak değil ölüm lügatimden belkileri silerken bile hem celladım kendime hem de mahkum beyaz yalnızlıklar örterken yüreğimi kendimi kendime ihbar ediyorum aşk inceltiyor her bir tarafımı çaresizliğime infazlar yüklerken aşkı en onanmaz yerinden vuruyorum biliyor musun kendi ateşimi kendim yakıyorum ve günahımın vebalini aşka yüklüyorum işte bu yüzden içime kaçarken ben gülerken bile hep susuyorum H.Ali Aydın dokuzağustossıfırdokuz |
güzel şiirdi
final vurucu idi
kutlarım seçkiyi
sevgiyle...şiirlerle kalın