ömrümgök mavi bir atlastı ömrüm kuşların saçlarını okşayan üveyikten aşk yaseminden meşk düşmüştü avuçlarıma tuzlu bulut kokusunu yağmurda severdim denizin her sokağa dört yandan bakan penceresiydim evimizin tellere bağlanacak ne vardı ki uçurtmam oyuncağı değil miydin hayat kadar hepimizin şimdi arkandan sahipsizce ’çözüldüğümle’ kalıyorum mavisini yitiren rüzgar gibi toprağa kara çalıyorum ahmet uysal ağustos/09 |
arkandan sahipsizce ’çözüldüğümle’
kalıyorum
mavisini yitiren rüzgar gibi
toprağa kara çalıyorum
güzeldi başarınızı kutluyor saygılar sunuyorum...