son mevsim güneşişeffaf vakitlerde tanır ruh eşini iç gösterir su gibi duru gözler arkadaşlarım yaralarım hayallerim ne varsa akar zihnimden aynana direniş sesimde adın teğet geçerken yaşamı anaforunda yaşama daldım çıktım umutlarımın terasına sarıldım sarmaşık misali saçlarından sözlerinden duvarlara sarkıyorum yüksekliğinden hırçın hayata ve bu şiir bir haykırış Havva`dan kalma bir düştür adam nefesinde Adem varken nereye varır kadının yolları kocaman ümitlerle yol aldım hücrelerimde senden geçen huzur ısıtıyorum kalbimi son mevsim güneşiyle |
nefesinde Adem varken
nereye varır kadının yolları
çok güzel bir şiirdi
Yüreginize sağlık...