KİMLİKSİZ VENe suçu vardı sana bakan gözlerimin Bir tek sana bakarken gülerdi göz bebeklerim Sense yetim bırakıp gittin Alışkanlıktan daha öte bir şeydin Hayatla savaşımda ki barış elçisiydin belki de Şimdi kim susturacak öfkeli cümlelerimi Her an harlanabilen ateştim Sen yazın kavurucu sıcağında Toprağın suya hasret kaldığı anda imdadına yetişip yağan Yaz yağmuru gibiydin benim için Geri dönüşü mümkün mü? Gittiğin yolun Bir şans daha yok Ağlayan ruhumun sızısını dindirmeye Sen yoksun artık Hangisi daha acı Ardında kalmak mı? İstemeden bırakıp gitmek mi? Yoksa kimliksiz kimsesiz sensiz yaşamak mı? Hani bana sabretmeyi öğretmiştin Neydi o Unuttum sen gidince Vuslat olacak diye bir umut yokken nasıl sabreder insan Yarım yaşamak Keşke bunu da öğretseydin gitmeden Beceriksizce yaşıyorum şimdi Elime yüzüme bulaştırdım Sensiz yaşamayı… Selma Ardıç TAN |
özlemişim şiirlerini
hazine bulmuşçasına sarıldım, okuyorum sıra sıra
yarım kalmışlığıyla gidene dur diyememenin acısı gönle dolarsa
yaraları saramaz kimse
kişi sadece kendine yar
ötesi yalan....
..........sevgiler Kalimera' dan, tebriğimle.....