SIRTINI YERE GETİREMEDİĞİM YALNIZLIĞIM
Yalnızlık yangın yerine döndü
Alevler sardı bütün geçitleri Bende bir çabasızlık, Yangına öylesi tepkisizlik Kendi yangınımı da katarak Yükselen alevlere Öylesi salmışım kendimi Gayya gibi dipsiz nehirlere Sönmez yalnızlık diz boyu Yanar asırlar boyu Bir türlü Sırtını yere getiremez insanoğlu Ruhunu esir alan Bu sonsuz yalnızlığı Yüzlerce yüz olsa da yanı başın da Yine hep yalnız bunca kalabalıkta Yaradılışındadır belki Yalnızlığın sırrı Yalnız başına gelmiştir Nede olsa bu fani dünyaya Hem de ağlaya ağlaya Sonra Kâh gülerek geçmiştir ömür Kâh ağlayarak Hüzünleri çoktur çoğu zaman Çünkü insan yaratılmadan Toprağı üzerine yağmıştır Otuz dokuz gün hüzün Sadece bir gün saadet yağmuru Ondandır yalnızlığı Demek acıda Mutluluk aramalı çoğu zaman Kışın içinde baharı Yaralarında şifayı Yokluğunda var olmayı. Bilinmeyen denklemin çözümü Zannımca bu olmalı İNCİ DENİZ 18 HAZİRAN 2009 |