BİR ADIN KALIR
Eflatuni yalnızlığım düşüyor şarabi akşamlarıma
İçimde dünden kalma bir kız çocuğu, Mahzun, biraz da ağlamaklı Manolya kokulu bir bahçede koşuyor yine Dizleri değil,bu kez yüreği de yaralı Sensiz evimin soğuk penceresi Karanlıktan ürken bir sokağa bakıyor Her köşe başında bir kurt kapanı var Kaptığı ellerinde kalıyor Korkuyorum... Çığlıklarım sessizliğe dönüşürken Avuçlarımda haziran geceleri yanıyor Aşkı-ı memnu bir sevda Deniz fenerlerine dilek ışığını asıyor Ve,gözlerim gözlerini ilk defa tadıyor Halbuki,bilsen... Kimliksiz bir savaşta Künyesiz bir nefer gibiyim çok kere Kitaplardan öğrendiklerimi Yazıyorum duvarlara ürkek fırçalarımla Yasakları deliyorum asi bir yürekle Koşarak yine sana geliyorum Seviyorum... Bu keşmekeşte bile seni Tüm hücrelerimde adın mıh gibi Sensizlikte bilsen ki Her bir zerrem nasıl dağılır Sevdiğim,herşeyim... Tanrıdan sonra içimde Bir adın kalır... Yasemin Göksel |
Bu keşmekeşte bile seni
Tüm hücrelerimde adın mıh gibi
Sensizlikte bilsen ki
Her bir zerrem nasıl dağılır
Çok hoş dizeler...