ne zordur anlatmak herkesin bildiğini kanayan yaraya tuz basmakla eş değer sanki uzun bir yolda acımasız bir kavga senin için kaf dağında mı saklı açık gözle gördüğün rüya
belki farkında değilsin şahdamarından tokat yemiş gerçeği umudu yetim bırakan dudaklarımız yabanıl bir zambağın ağzında mühürlenirken umursamayan yalnızlıklar halinde yaşlanıyoruz
biz ne kadar çok konuşursak içimizde ki acı sana o hızla boşalacak kara suların vicdanı boğduğu tahtadan adımlarınla yürü yürü çocuk sen yürü “bittim” dediğin yer de başlıyor hayat
ağlamaya müsait ruhun aldanmaya müsait saflığınla çıkıyor yola aşina bir serzeniş gizlenmiş düşlerine bilirim kanser başlangıcıdır senin o gülmelerin
bütün tonlarında hasret emzirmeyi öksüz bırakan toprağa kavuşurken kucaklanmaya değer bir takvim yaprağı senin için gelecek gelecek senin için gelecek koparmak ne mümkün uzaklıklardan
düş/tün tüm bilindik kitapların kutsallığında gölgesi yüreğimizin üzerine çizilen kıvrımlar gibi düş/tün tüm niyetlerin bedenleri varmışçasına görünebildiği bir yerdesin tahtadan adımlarınla koş koş çocuk sen koş “öldüm” dediğin yerde başlıyor hayat
alicengizoyunu (…adımla bu dünyayı,korkmadan,yorulmadan…çünkü biri öz, üvey olan sadece yollar...)
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
tahtadan adımlarla... şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
tahtadan adımlarla... şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
insan büyüdükçe neden küçülür yürekler hocam... ben çürütmeye çalışırken bu tezi kendi beynimde... işte...bir çivi daha çakıldı bu gerçeğe...ben sökmek istedikçe... hem çokca gittim geldim sayfaya.. hem de her okumamda bitsin istedim şiir...hemen bitsin... insan olmaya çalışan yüreğimi acıttı...insan olmayan tarafıma bir sille attı ki aman azizim o ne tokattı... bilemiyorum yaa..utançtan mıdır, tokattan mıdır...kızarmiş bir surayla ayrıldım sayfadan...
böylesi dramatik temalı şiirlerde hep bu hislere kapılırız nedense de...okuruz geçer gider...birazdan benim de yapacağım gibi...nasıl yüz çeviririz bu gerçeklere hocam...insan olmayı nasıl unuttuk..nasıl unutturdular bize de.. o minicik bedenler avuçiçleri kadar yüreklerine sığdırırlar da kocaman bir dünyayı algıladıkları her haliyle...biz nasıl beceremeyiz onları yetiştirenler olarak... şu anda aklımdan neler geçmekte bir bilsen şaşılacak...her insan olduğumu unutuşumda tüm dünya toplansa ve kınasa beni...kimbilir belki hocam..belki....aklımız başımıza gelir mi...
yok..durmayacak bu kalem...ben en iyisi hani o yapmacık tarafından değil...:))) sahisinden kocaman sevgiler bırakıyorum sayfaya...yoksa öfkeme dur diyemeyeceğim...
teşekkürler Alicengiz...harika bir şiirdi dostum..her ne kadar üşütse de, acıtsa da...
diyecek bir kelime bulamıyorum her insan sağlıklı değil ama sağlıklarının değerlerini bilmeyen o kadar çok insan varki çevremizde görsünde ibret alsınlar çok çok bbeğendim şiiri iyiki okumuşum.. hoşçakalın..
dünden bugüne kırıldı kolum -kanadım
bırak koşmayı artık uçamıyorum...
dalgalarımı sakinleştiremiyorum...
boğuluyorum... boğuluyorum...
ve sımsıkı sarılıyorum ikisine de,
yüreğimde ve dilimde binbir şükürle...
dostluğumla...