Empoze Etmiş Kalbim Bütün Varlığıma SeniGeceler boyu bekledim. Sessizliği dinledi kulaklarım. Bir çıtırtı aradım sonsuzlukta, Ayak seslerini arayıp durdu Yüreğim boşluklarda. Gelmeyeceğini bile bile Yinede bekledi yüreğim. Perdeme sarılıp ağlarken Yağmurlar yağdı caddelere. Pencereden sarktı yüreğim olabildiğince. Yağmurla yıkadı gözyaşlarımı. Zaman hiç durmadan tik taklarıyla Vururken sonsuzluğa. Ben sadece bekledim Ufukları izledi gözlerim… Gün geçti… Hafta geçti… Ay geçti… Yıl geçti… Yıllar birbirini kovaladı. Bedenim çürüdü yokluğunda. Çığlıklarım yankılandı ıslak caddelerde, Sessiz sessiz Geri dönüp vurdu ruhuma soğukluğuyla… Her karanlıkta ağlarken ben haykırışlarla… Gözyaşlarım durdu, akamaz oldular artık Bütün gücü tükenmişti bedenimin, O son güç olan ağlamayı da yitirmişti ruhum. Yoktu artık duygularım Sökülüp alınmışlardı benden Parça parça darbelerle… Hatırlıyor musun sen gitmeden önceki Beni… O masum, sevecen yüzümü Güldüğünde bütün olumsuzlukları unutuveren Hiç sayan beni… Deli dolu yaşamıyla herkesin imrendiği, Ama herkesin yaşayışımı küçümsediği. Benim ne insanları ne de yoklukları takmayışlığımı. Kendimce kendi kurduğum hayallerin içinde yaşayışımı. Hatırlıyor musun bunları kalpsizim… Şimdi görsen halimi; Ne masumluk nede sevecenlik, Sadece ölüm kokuyor benliğim. Beni bu halimle görmeni istiyorum kalpsizim; Bir ışıltıyı nasıl karanlığa çevirdiğini, Nasıl kırıp gittiğini bütün güzelliklerimi. İstesem de yine gelmeyeceksin Biliyorum… Ben de beklemiyorum artık… Hani olurda gelirsin, Görürsün beni… Sakın ama sakın ha gösterme bana kendini, Bu gözler seni görürse eğer yine başa dönecek her şey, Bedenim yine bulacak ufacık bir güç, Ve yine akmaya başlayacak gözlerimden yaşlar… Ve sen yine gideceksin kalpsizim, Ben yine bekleyeceğim. Çünkü hiç anlamayacak bu kalp Senin benden gittiğini. Ve sen de hiç anlamayacaksın Seni ne kadar dipsiz sevdiğimi Ve ne çok beklediğimi… Gecelerce gözlerimden akan yaşlar yüzünden Uyuyamayışlarımı… Bilmeyeceksin kalpsizim, Ben dudaklarımı mühürledim, Gelsen de duymayacaksın benden, Ne nefret kusan sözcükler ne de bir hoş geldin… Boş gözlerim yetecek sana!!! Bak ben yine kaptırdım kendimi; Gelebilme ihtimalini düşündüm, Konuşmayacağımı, sadece bakacağımı Yine kandırılışlarda kalbim beynimi… Gelmeyeceksin benim olmayacaksın, Bunu inandırmalı beynim artık kalbime. Kalbimin her köşesini dolduran sen, Her akamayan gözyaşı sen, İçimde hapsolmuş, defalarca kilitlenmiş, Anahtarları yutulmuş, sindirilmiş… Çıkışın yok bu bedenden Bütün çıkışların mühürlenmiş… Ölmek, ölmek, ölmek… Ölmeye cesaret edemeyişim Bırakıp gidemeyişim bu sensizliğin verdiği hazzı, Acıdan zevk alır hale geldim. Yokluğun da mazoşistliğin zevkini tattım… Lanetledim kendimi, kendi ellerimle Ruhuma vurduğum her hançer darbesinde Sen aktın içime içime bütün soğukluğunla Hücrelerim titreye titreye dona dona Gözlerim sadece nefret kusuyordu Dünyaya… |
ama şiir güzel
selametlerle