Yaşamdır Aynanın Ön Yüzü
Susma ne olur, konuş sevgilim,
Konuş da dağılsın sözcüklerinin büyüsünde Gizlenen gönül sisim! Solmasın yalnızlığımın sarı çiçekleri Ve gitmesin benden Evrimleşmeyi öğrenen yabanıl aşkım. Bak ne güzel de sevişiyor Ruhların başaklarıyla nehir! Ne güzel de koklaşıyor Yaşama sevinci içinde kumrular Ve nasıl da direniyor ölüme Kar altında canlı tohum! Kuşların sessizliğinde inlerken şu koca şehir Nasıl da ağılıyor gizli niyetli gölgeler... Boş vaatlerle yanarken günahlarımın canı Sen ağlama, gülümse diyorsun! Söyle; nasıl gülümserim, Nasıl dayanırım uzun gecelerdeki gidişlere Ve nasıl söz geçiririm yüreğime Senden kalan acının mirasıyla. Nasıl giyerim ateşten gömleği Saklanmayı tercih ediyorken akşam güneşi? Dur! Gitme, kal, uzat elini. Dalalım yeniden ıssız ve dul yaşamın içine Göz bebeği olalım doğanın yeşil gözlerine. Tekleyen uygarlıklar gibi yaşlanırsa yüreğimiz Açalım yalnızlığın kafesini, Uçuralım yıldızları semaya. Kalırsa eğer elimizde Tuza banacak bir dilim ekmeğimiz Diyelim varlıklıyız, Yaşamdır aynanın ön yüzü... 21.05.2009 Rukiye Çelik |
Vu ses, bu yürek nasıl duyulmazki sevgili şairim. Yaşadığımız zamanda aşkı yakalamak öylesine zor ki. yakaladığımız anda da gitme demeyi bilmek gerek galiba.
Yine saan özeldi dizelerin ve yine seni anlatıyordu her birimize. Kutluyorum kalemini sevgiler yüreğine