Zordur adam olmak. Olsam da kadın bilirim nasıl adam istediğimi. Bundandır , zordur adamlık işi. Hele koca yürekli. Pes doğrusu.
Önce bir kadın tanıyacaksın. Sana yakışacak. Öyle tanımalısın ki, aklın sana şaşmalı. Bakınca
Davetkar bakışlarından, dolgun göğüslerinden, kıvrak kalçalarından önce içindeki bahçede büyüyen çiçekleri, gezinen börtü böcekleri görmelisin. Teninin renginden önce sıcaklığı vurmalı yüzüne. Sevda yelesi saçlarında umutlar beslemelisin. Dağlarına çıkmalı ama eşkiyalığa kalkmamalı, kül etmemelisin içinin ormanlarını küçük bir kıvılcımla. Zordur bir kadını anlamak. Ondan zordur ya zaten kadın gibi kadını taşımak. Coşkun iç denizlerinde serinlemek, kapılmadan hırçın dalgalarına. Zamansız sörf yapmaya kalkarsan dalgalarında
savurur seni hiç tanımadığın yabancı kıyılara.
Her kadın kendi uygarlığını inşa eder iç dünyasında. Sakın orda krallık kurmaya kalkma. Bırak o hediye etsin sana makamını. Yoksa her zaman o krallığın varoşlarında kalırsın.
Dedim ya zordur adam olmak. Hele kadın gibi kadını taşımak.
Ürkektir kadın. Hiç olduramaz toplumun giydirdiği elbiseyi üzerine. Ya dar gelir ya da bol. Ama olmaz bir türlü. Ölçüleri gizlidir çünkü kadının, zordur o ölçüleri almak.
Narindir. Koklamasını bilmelisin. Hani bir kerede ömürlük gibi. Ve öyle sevmelisin ki yarın
yanında olmayacakmış gibi. Her an gidici. Yaptığın her eylem sanki sonmuş gibi. İçindeki ezgiyi duymak lazım, ahengine kapılmak için. Yoksa detone olur sevmelerin. Teninden önce ruhuna dokunmalı, sarılmalısın. Unutma etin kasapta satıldığını. Ruhunu teninden ayırmaya kalkarsan yanılırsın. Eğer adam gibi adamsan o dünyanın kralısın…

Lakin bir kadının pişmanlığına asla düşme…

“sığmıyorum bu gece hiçbir yere
yabancıyım bildiğim tüm adreslere”

dedi ve durdu kadın…

adam uzaklara bakıyordu





bana kalmayandın
ağır ağır çekilirken gözümden zaman
sen değildin belki de tüketilen
alışkanlıklardı elimden kayan
senden gitme vakti
kaldır üzerimdeki hegemonyayı
her dokunduğunda
kanatıyorsun yaralarımı
çok görme
aklım dağıldı bu ara
her yer saman sarısı
sana varmadan boğuyorum haykırışları
kocaman bir ağırlıksın kirpiklerimde
yine de düşme
içimdeki boşlukta kaybolacaksın

“gidiyor musun” dedi kadın

gizli gizli ağlıyordu

ve arkasını döndü adam






aklımın bütün kuşları
sana doğru uçarken zaman geceydi
alaca bir mora düşürmüştüm
sana öykündüğüm düşleri
dudaklarımda kalan
sana dair tamamlanamayan cümleler
tenimde kalan izin
şaibeli bir nefretin en şerefli bekçisi
ay buluta gizlendi
çıkabilirsin
göremez kimse seni
artık gidebilirsin..

“seni seviyorum” dedi kadın

sadece kendi duyuyordu

yutkundu ve sustu adam






her susuş bir heyelan
içimdeki çocuk ölüme büyüyor
gözlerin gözlerime yürüyor
susuyor
her susma koca bir öfke kusuyor
kaç ölüm senaryosu yazdım kendime
sen bilmiyorsun
ben senaryosuz da her gece ölüyorum
içimde intihar komandoları çığlık çığlığa
duyamıyorum artık hiçbir sesi
kendi sesimden başka
kulaklarımı tırmalıyor
her çığlıkta tiz sesim
ve işte ölümüme yazılmış son şiirim
artık ölebilirim..


kutlamalısın senden gidişlerimi
sahi bu ilk cinayetin mi…










sevgi kaya