BİR ÇOCUK ÖLÜYOR
seninle senli kalabalıklarımda
sevinçlerimin mutlu çocuğu doğmuştu içimde sana ait baktığım aynalarda bana gülümseyen kah o çocuk oluyordu,kah sen boş çerçeveleri dolduran resimler bazen o çocuktu,bazen sen martıların rüzgarlara anlattığı rüzgarların kulağıma fısıldadığı sevgi sözcüklerini söyleyen arasıra sendin,arasıra o çocuk. şimdi sensiz ve garibim garipliğim içimdeki çocuğu boğuyor ağlıyorum ağladıkça bir çocuk ölüyor içimde yalnızlık hiç bu kadar saplanmamıştı yüreğime canımı yakmamıştı bu kadar hiç bu kadar çağlatmamıştı gözümdeki yaşları şimdi sensiz ve hüzünlüyüm hüznüm içimdeki çocuğu boğuyor haykırıyorum haykırdıkça bir çocuk ölüyor içimde bir çocuk ölüyor o çocuğun her bir kez ölüşünde binlerce kez sen ölüyorsun içimde... Canan KARATOĞMA |
garipliğim içimdeki çocuğu boğuyor
ağlıyorum
ağladıkça bir çocuk ölüyor içimde
yalnızlık hiç bu kadar saplanmamıştı yüreğime
canımı yakmamıştı bu kadar
hiç bu kadar çağlatmamıştı gözümdeki yaşları
şimdi sensiz ve hüzünlüyüm
hüznüm içimdeki çocuğu boğuyor
haykırıyorum
haykırdıkça bir çocuk ölüyor içimde
bir çocuk ölüyor
o çocuğun her bir kez ölüşünde
binlerce kez sen ölüyorsun içimde...'
Birbirine denk gelen yüreklerden saçılan sevginin, ayrılığa dönüşürken ölümü çağrıştırmamasını dilerdim.
Hele içimizdeki o masum çocuğuda öldürüyorsa yazık oluyor demektir.Yaralanıyorlardır.Kanıyorlardır.Ama zaman onları sağaltıp,yeni deryalara yelken açtırıyordur.
Ayrılıksız sevgiler diliyorum size.Güzel şiiriniz için de kutluyorum..Saygılarımla...