penceresiz bir düzlükteyim
çığlığın şafakta uzuyor
derim kurumuş kaynağında
etlerimi çekmiş sorular
babamın krallığı nerede Maria
nerede vaadedilen öteki yaşam
kuruyorum ben değilim artık
kış ortasından bahara hazırlanan
hava bir kütük gibi kuru burada
hiçbir şey söylemedim mi
alevleri de mi anlatmadım
o halde geri geldim Guernika
bendim o atı süren ormana
en yeşil ağacın dallarına
çünkü yaşam orada dansediyor
rüzgarla koyun koyuna..

alev alev yanan kentlerim
Dresten, Kartaca, Hiroşima
benim özsuyum tükenmem
Juliette Drout yanıbaşımdadır hep
elli yıllık sevgilim
taştan yapılmıştır tüm vücudu
sağlıklı çıkış noktası
Opus 67 do-minör beşinci senfoni
esnek ışıklar çizerek geçer önümden
Paris Komünü kesilir giysilerim
anılarımı unuturum işci iktidarında
kendimi teker teker yiyerek
silahlar çatılır yaralarda
en büyük yaramın üstünde
’’Carrar Ana’nın silahları’’
kaşır durur yanıtlayamadığım
en basit soruları..

bakarsın güneş sıcaklığıyla
bir orman yangınısın
dili yüreğimi yalayan
zaman geçiyor hep geçiyor
içinden kuşlar geçiyor
ne nisan kalıyor ne haziran
göçmen kuşlar kapısız
ben oradayım
duvarların çatlaklarında
sen çoğul bir yangındın
nar ağacının dallarında..