üşürken yalnızlık...içimizde tükenen bir sürgün bahar cemreler ufalandıkça avuçlarımızda kül rengi papatyalar ki yaprağı soğuk gece vururken duvarlara sığıntı bir çığlıkla kaybolur güneş aşınmış adımlarda gözlerime sürdüğüm kan omzuma çökerken dağ kaybolmuş bir anahtar yasaklı kapılarda tam şuramda üşürken yalnızlık can çekişir kendi nefesinde... nisan/2009 |