içi bensiz bir sen ve ben!
şimdilik bunlar-senin bilmediklerin...

ve dahası/ herkesin bildiği
ama senin hiç bilmediğin...

“başlıyorum...”

eskiden ve belki benim bile bilmediğim
zamanlarda/ anlarda sana yazardım...
ve ben bilirdim sana yazdığımı
ve herkeste bilirdi neden sana yazdığımı!

cümlelerde sen olmadığında küserdi harfler
ve susardı tüm anlamlar/ korkardım o an!
neden mi? Çünkü sendim... sendeydim!
ötesi de vardı... çok çok aşıktım!

en varılmaz yollarda(n) sana koşardım
hani o an gelirde, hiçkimsenin karşılaşmadığı
bir yerlerde, korktuğu/ belkide cesaret edemediği,
tüm yerlerde ben sana koşardım/ öyle severdim-seni...
(bir cümle kadar yakın, bir harf kadar uzaktım...)

şimdi kokun avucumdaki kalemde saklı dediysem,
ve aşkına ait ne varsa çoğu hasret-hepsi şiirlerde
bazen bakıyorumda herkesler seni anlatıyor sanki,
ya da bana öyle geliyor, düşen her yağmur tanesinde...
(sanki herşey yalan da, öylesine yaşıyorum...)

olmayışın ya da ne bilim uzaklarda yaşayışın
“son” kelimesini hiç hatırlatmıyor ki...
çünkü bitmedi! sen ömrümün sahibi:
dön gel gittiğin yerden-beni de alarak...
(hiç gitmemiş gibi, hani masallardaki gibi...)

çünkü sevgilim ben neyi sevdiğimi-neden sevdiğimi
bilecek kadar/ dertleri sonuna kadar karşılayacak kadar
ve hiçkimsenin bir başkasını böylesine bağlanamayacağı...
-dahası çok bunun... kısacası seni sende yaşadım!

şimdi git-gidebildiğin kadar...
unutma gölgendeyim!