içimde doğmamış çocuklar
ölüme susuyorlar
ilk nikotin baygınlığım gibi
sarhoş…
yırtıp attığım öyküler kadar nahoş
iç kentlerine yerleşemediğim adamlar
yılgın
hırçın
ahlak abideleri
nerelerdesiniz…
nerede unuttunuz beni…!





Ahhh şiirlerim...
Kimin yırtık dudaklarında şimdi
Kimin ırzına geçmekte kelimeler
Hani o içimdeki hayvana rağmen yazdığım
Hayattan avans alırken sevdaları
Hatırladığım kadarıyla insanlığım...





Şimdi bir utanç boğar beni
Bunca süslü kelime
Bunca ezber
Nasıl hayatımdan uzak düşer de
Şiirlere iner…

****************
biraz isyan gibi geldi bana
kendi içimizde büyüttüğümüz bir sancının
bir an hançerini nereye denk gelirse gelsin dercesine sallaması gibi
oysa yine canı yanan bizdik....
kaç yüreğe konuktuk
kaç yerde unutulduk yada kovulduk
hiç duymadılar çığılığımızı
sesimize gleen olmadı
gece güne tükendi
biz içimize
ve en güzeli
her şeeye rağamen içimizdeki o çocuğun büyümesine asla izin vermemek...
o büyürse
gerçek kıyasmet o zaman kopardı...
o çocuk bizim en güzel yanımız
bırakın yaşasın yüreğinizde özgürlüğü

öyle efsanelere,abidelere aldırmayın
düşünce kadar ağır değildir hiç kimse...

belki bu saatte ruhumun çığlıklarını ve öfkesini
bu kadar uygun bir dille anlatabilecek bir şiir daha
okuyamayabilirim...
her şeye rağmen
sizin şiirlerin ikinci kez okunuşu daha farklı bir lezzet bırakıyor
yüreğinize sağlık
sevgilerle dostluklarla ...