Yüreğinde yaşama sevdası olan, zirvelerde açan ’Dağ Çiçekleri’ne...

Ruhuma sessizce yayılan kokunla
Bir ırmağın kolları gibi özgürüm şimdi
Soluğuma karışan gizemli bir yelle
Sözlerinin türkü dokunuşlarıyla doldun içime.

Bilir misin, ırmaklar neden türkü gibi dökülür?
Avucumuzun tam ortasında bir doru kısrak
Neden dörtnala gider?
Bil ki, tuzlu ağıtlara benzer yangın yürekte
Ve biz, her sevdaya çarpılar atarak büyürüz
Közlenmiş bir ateşin etrafında otururken
Mızrap dokunuşlarla içli türküler söyleriz.

Haydi, bozkır yüreğinin yağmur bulutlarını indir ülkeme
Usul usul gir içime,dokun kabuk bağlamış yaralarıma
Arada bir olsa da, avuçla yüreğimi, bak gözlerime
Sözlerin düşsün ansızın gecelerime.

Bazen susarım ben, şiirlerim beni dinler
Kimi, uykular sürerim yorgun imgelerime
Bir fısıltı olur aşk, büyür içimdeki sevda ağaçları
Gözlerime gün ışığı dolduran merhabanla
Seni usuma perçinleyerek yürüyorum şimdi.

En unuttuğumuz şarkılarla, dilimde hüzzam makamlarla
Tam ortasına otur yüreğimin
Yeniden dinlenen, dinlendikçe başa alınan ezgilerle
Sana yürüsün ruhumun bütün bahar çiçekleri.

Bırak ardında kalan tüm yangınları, dün unutulsun
Ölümsüz rüyalardan söz et bana, içinde onur olsun
Sevişmelerimizin terleri günlerce ırmaklara aksın
Firari bir aşkın gül destelerini sür yorgun ruhuma
Ömrüm eşsiz yüreğinde tamamlansın.