ebkem...ebkem ! ben seni öykündüğüm masallardan sevdim ve ellerimden handiyse kaydı gök uzun cümlelerime sardım koynunu sonra ebkem ölüp yeniden doğdu göğsünde sessizliğimin mahmur şarkısı sonra küstürülen ümitlerime bağladım aşkı, gözlerime bağlanan çaputları kanayan yaramda kaybolan zamana verdiğimde adımı çocuğun gözleri tan eyledi yüreğimi yüreğim bir kayıkçının kavruk ellerinde ezildi de ezildi senden dinlediğim son şiir vadinin tepelerinde sezildi usul anneme söz verdim gideceğim diye ve hatta, bozgun şiirlerim kıstırılmış bir köşeye kalmaktan vazgeçirildim sevdama kış getirildi ah yardan öyle tez geçilir mi ebkem ! ruh’a hasret... biliyorum ağlıyorsun sus şimdi ____sana verdiğim renkler konuşsun pembe göğümüzde ___yeniden şiirler yazalım özgürüğümüze... |
özgürce ve özgürlüğe bağlayalım çaputlarımızı
şiirdeki tüm pembeler bizim olsun ..