bu şiir…
evle papaz olup
gecenin koynunda sabahlayanlara

avazını dudaklarına mıhlayıp
ormanın zulasına ceviz saklayan sincaplar gibi
acısını içine saklayanlara

bu kirli dünyanın kirli savaşlarında
tertemiz ölen çocuklara

ateş çemberinde akrep gibi
kendi zehrini kendine banıp
boğma rakı gibi boğulanlara

bir bağlamanın döşünde geceyi içip
sabaha uyanmayanlara

uğur böceklerinin kanatlarına ağır gelince hayalleri
kıtlıktan çıkmışçasına içip
ağır yaralı bir türkü gibi kanayanlara

kana kesmiş hastane odalarında
saniyeleri sayanlara

yangından ilk kurtaracağı aşk
yangının avuçlarına düşünce
kendini ateşe atıp
kallavi bir orman gibi yananlara

korkulu uçurum yamaçlarında
bir çiçeğe uzanır gibi aşka uzanıp
acıyı heybe gibi omuzlayan o yiğit kadınlara

cahil cesaretin kıyısında
dünyaya kafa tutan
o kurşun işlemez sevdalara

daha yarası sağalmadan
yeni yarasına tuz basıp
-neden tanrım neden ben diye haykıranlara
armağan olsun...