kalbim…
kuş uçmaz kervan geçmez çölüm
onca umarsızlığa aldırmadan
vitrinde gördüğü oyuncağa heveslenen
mızmız çocuğum
psikopat mısın oğlum sen
ateşi gördüğün halde
ikide bir üstüne atlıyorsun bile isteye
ölmeyi bayılmak mı zannediyorsun

yayan yapıldak aşka yürümekten
kamikaze pervaneler gibi
hep aşka uçmaktan bıkk maa dınn mıı
kör bıçaklar gibi aşka bilendin
hep bir namlunun önünde durur gibi sevdin
söyle ne geçti eline
bir kuru canından başka
ne kaldı elde avuçta

ah uzak yollara meyilli yorgun seyyah
sanki vazgeçmek
ihanetmiş gibi geliyor sana
üstelik acı çekmeyi sadakat sanıyorsun
bu yüzden yaralarına derman ararken
farkında olmadan yeni yaralar açıyorsun kendine
oysa herkes gitti
masa dağıldı
kadehler kırıldı

öyle dudak büzüp
küsmek yok
bak dımdızlak ortadasın lan
kangren şiirler teyelleyip
yitik sevdasına sek hüzünler demleyen
Rus ruleti oynar gibi kendine tetik düşürüp
mütemadiyen kendi taburesini tekmeleyen
bir sen kaldın…

vazgeç artık
vazz geçç…
doğduğu nehre ölmeye gelen kızıl somonlar gibi
yüzme aşkın kanlı nehirlerinde
yanılıp yenilip te
o iğneli fıçıya bir daha girme

o ahmak ıslatan yaz yağmurunda yine ıslanırsan
kan ter içinde bir yılkı atı gibi
soluk soluğa aşka koşup
şarjöründe son kurşunu öpüp koklar gibi
yine seversen
ahanda şuraya yazıyorum
Antideprasan zehri ile yine tir tir titrer
kan uykulu yataklarda yine ölümlerden ölün beğenir
kırk yıllık düşmanın gibi
yine kendine bıçak çekersin

kalbim
deli fişeğim
boş ver aşkı
boşş verr lann

sen aşksızda güzelsin.