Belki bir rüyanın içindeydim.
Ya da bilinçüstü bir şey,
bilmiyorum.
Ayırt edemedim.
Ama bir bilinçaltı boşalması değildi bu,
o kadarından eminim.

.

İki kadın vardı başucumda.
Birisi bilinmezliği,
birisi varoluşu temsil ediyor gibiydi.
“Ikın,” diyorlardı tepemde.
“Doğur kendini!”
“Unutarak öldürdüğün benliğini,”
“bastırdığın acıları serbest bırak.”
Sanki yeni bir dünya doğuracakmışım gibi,
mevhum bir durumdan bahsediyorlardı.

.

Ne’ye gebeydim, bilmiyordum.
Varoluşun sancılı çığlığına mı,
zorunlu bir biata mı,
gecikmiş bir isyana mı,
yoksa onların dediği gibi
çoktan ölmüş kendime mi?

.

Üç kere ıkındım.
Üç kere denedim kendimi doğurmayı.
Hiçbir şey çıkmadı içimden.
Tamamlanmadı doğumum.
Masada kaldım.
Bir sessizlik tuttu rahmimi.
Ve ben orada,
yarım kalmış bir başlangıç gibi,
ölmeden önce doğmayı bekledim.

.

Eğer Tanrı “Ol” demişse,
bir doğum nasıl yarıda kalır?
Yoksa çok mu erkendi bu doğum için?
Belki ben hazır değildim.
Belki de dünya
beni bir kez daha kabul etmedi.

.

Kısır bir döngüyle
sürekli yarım kalmak reva mıdır?
Var olmanın kefareti mi bu?
Belki de Tanrı,
yarım kalanları tamamlamayı insana bıraktı.
Ben de o yarımlardan biriydim sadece.
Kendimi taşırken çatladım;
içimden sızan, aciz bir benlikti.

.

Ve bazen düşünüyorum,
belki de rüyadan hiç uyanmadım.
Belki hâlâ o masadayım.
Derken biri eğilip kulağıma fısıldıyor:
“Bazı doğumlar ölümle birlikte başlar.”
O an anlıyorum;
ben ölmeden doğamayacaktım.
Kendimi toprağa gömmeden,
içimdeki isyanı susturmadan,
Tanrı’nın sesini duyamazdım.

.

Bir gün kendimi doğururum belki.
Ama o gün bile
beni ilk tutan “ben” olmayacağım.
Rahimde bile yer bulamamış
bir piç olacak belki adım.

...

11.10.2025
20.48