Artık hiçbir şey istemiyorum.
Ne sabahı, ne ayı, ne de yeni bir başlangıcı.
Güneş doğmaya devam etmiş,
gece gözlerini benden kaçırmış; banane.
Benim pencerem çoktan kapandı.
Asırların yorgunluğu var üzerimde.
Kendimi ruhumun ardına katmış,
koyulmuşum uzak diyarlara.
Kaçmakla kurtulurum sanmışım.
Sanmak denen putun başında İbrahim kesilmişim.
Şuurum gitmiş yerinden.
Acım fezayı inletmiş.
Bu şiirden az önce
umudum kollarımda can vermiş; kimene!

…

Anlara kara süren hayasız kalabalığın içinde,
insanda mana aramaktan usandım.
İçimdeki anlamlı gölgeler öldürüldü yıllar önce,
anlamsız gölgelerin hançerleriyle.
Aslım zamansızlık içinde yatarken,
zamanla kayboluyorum feveran bakışlar altında.
Göklerde kendimi ararken çekiç sesleri duyuyorum;
ruhum gerilirken çarmıha.
Mütalaa edecek hâlim kalmadı.
Silikleştim, zihnimin tam ortasında.
Kimim kimsem yok; kalem ve kağıttan başka.

…

Bir tarafım karanlıksa,
diğer tarafım aydınlık mı şimdi?
Söyleyin bana, hangi tarafın esiri,
hangi tarafın neferiyim?
Geçmişimde üstüne bastığım mayının patlamasını
neden geleceğimde duyuyorum?
Aklım kanıyor,
kan sızıyor saçlarımdan damla damla.
Neden hep yollarım ayrılır iki yöne?
Nedir bu çektiğim sıkışmışlık hissi?
Neden hep imdadıma gözyaşım yetişir?
Karanlık odalarda yazdığım bu şiirler
neden hep beni incitir?

…

Gözlerimde taşıyordum dünyayı.
Kör eden heveslere kölelik etmedim.
İnandıklarım uğruna hayatımdan feragat ettim.
Yükümü omuzladım,
acımı ruhuma kamçı bildim.
Bir kere “ah” demedim.
Dikenlerin üzerinde yürüdüm;
kanayan ayaklarıma aldırmadım.
Kötülüğün üstüne iyilik sürdüm.
İyiliğimle vurdular beni; pes etmedim.
O dik başımı hiçbir acı eğemez;
dünyanın rîyakâr inayetine yenilmem sandım.
Yanıldım,
etten kemikten olduğumu unuttum.
Yoruldum.

…

Sormayın hesabını titreyen ellerimin!
Kendince kanlı bir telaş taşıyor.
Herkes kadar bende alacaklıyım hayattan.
Kabul görsün istinaden yaka silkeleyişlerim!
Şayet yoksa da öyle bir hakkım,
Şahsıma,metropol büyüklüğünde mezar kazılsın;
içinde çocukluğum, anılarım,
sözüm ona aşk sandığım yanılgılarım.
Ve dahi yok saydığınız hayallerim.
Gömmek isterim hepsini.
Üstünü toprak değil, gök kaplasın.
Ne toprağıma ne cesedime el değmesin.
Mezarımı Tanrı sulasın!

...

09.11.2025
05.17

/Yazıklar Olsun, Nesnede Mana Arayıp İnsanı Unutanlara!/