Aylar öncesinde
duyduğum üç tane kelime
darmadağın etti beni.
Ardından sadece
“Peki “ diyebildiğim,
Üç tane kelime…
“RAHAT BIRAK BENİ…

Gözümün önünden
acıdan bi şerit geçmeye başladı .
Parmak uçlarım öldü önce.
Sonra yeşil öldü benim için ,
sonra mavi .
Ardından
tüm renkler çekildi hayatımdan.

Sonra ilk “seni seviyorum”
dediğin yeri ,
göğsünden bıçakladılar.
Ben o gün ölümcül bir mecburiyetle ,
hiç iyileşmeyecek olan
bir yarayla gittim senden.

Neden gittiğimi anlamak için bile
yormadın kendini .
Çünkü ilgilendiğin
ve istediğin tek şey ;
gitmiş olmamdı.
Bu yüzdenbi elvedaya bile yeltenmedin .

Ayaklarımın intihar eyleminden
kurtarmadın yüreğimi.
Yine de senin suçun yok.
Kara kışın
hüküm sürdüğü bir yürekte
ısrarla baharı aramam,
benim en büyük hatamdı.

-Ne yapılabilinirdi
sevmeyen biri için...?
+Susulabilirdi,
-Sustum...!
+Sabredilebilirdi,
-Sabrettim...!
+Ağlanabilirdi,
-Ağladım...!
+Yas tutulabilirdi,
-Tuttum...!
Olmadı adına şiirler yazdım.

Bazen ne kadar özlediğimi yazdım.
Bazen ne kadar nefret ettiğimi.
Aklımı yitirdim,
deliler gibi yazdım.
En sonunda,
kalmalara dair
tüm sözcüklerin üzerine basarak.
gitmek zorunda bıraktın beni.
Beni hiç sevmediğin halde
gitmeyi bile beceremeyen
beceriksizin tekiydin çünkü.

Yoruldum demiyorum bak ,
yı-kıl-dım .
Çünkü kırılgan bir köprüden
yürüyordum sana doğru…
Düşeceğim belliydi…
Nerede incelirse orada kopacaktı.
Söylesem paramparça olurdum,
sussam zaten eksildim çoktan.

Acı bir matemdi dile getiremediklerim.
Öylece boğazıma düğümlendin kaldın.
Renklerim soldu.
Kahven közde kaldı.
Şarkım yarım.
Işığında bana şiirler okuduğun
o eski lamba söndü.
Kötü günler için cebimde sakladığım
umutlar da bitti.

Şimdi sıra sende...
Hadi, terk et şiirlerimi !
Biz seninle artık
Başka hayatlarda,
Başka yaralarda,
Başka aşklarla gör/üşürüz…

...