Gecenin elleri pencereme dayanmıştı.
Vakit, yavaş yavaş uykunun koynuna süzülüyordu.
Omuzlarıma ansızın bir rehavet serildi.
Bu hiç hayra alamet değildi.
Ev her zamankinden daha sessizdi.
Gece ikiyle üç arası,
bir fısıltı olurdu duvarın içinde,
o da yoktu.
İçimde bir ürperti dolaşmaya başladı.
Kalakaldım olduğum yerde.
O his ne zaman düşse içime korktuğum gelirdi peşimden.
Ruhu kötürüm bir elçi çalar dudaklarına en kara haberini
kapıma dayanırdı.


…

Derken telefon çaldı.
Sessizlik yerinden doğruldu.
Ekranda, yıllardır aramayan bir dostun adı.
Sesi, buz gibi bir şefkatle kırıldı kulağımda:
“Başka birisi varmış”
Cümle, duvarlara çarptı önce.
Sonra döndü, kalbime saplandı.
Bekleyiş,yıllardır oturduğu koltuktan kalktı;
paltosunu giydi,
anahtarı masaya bıraktı.
“Ben gidiyorum.” dedi,
“Artık burada kalmamın bir anlamı yok.”
Zaman, odanın ortasında durdu.
Dakikalar, dizlerini karnına çekip ağladı.
Yastığın üzerindeki,
yüzünü ezberleyen kırışıklıklar sustu.
Her şey,
her şey benden önce vazgeçti senden


…

Pencereye attım kendimi.
Gece, sokak lambalarının altına diz çökmüştü.
Bir kadının adını ezberliyordu,
senin yanındaki kadının adını.
Kıskandım.
Başka bir kadını seviyor olman değildi mesele,
bende bıraktığın kadının hâlâ seni bekliyor olmasıydı.
Utandım.
Aynalar bakmadı yüzüme.
Suretin,
kıyısına küsmüş bir deniz gibi çekilmeye başladı içimden.
Kendimle hesaplaştım.
Seninle değil,
senin yüzünden değil .
sadece paslanmış sabrımla.
Ve,
bir nasuh tövbesi düştü dudaklarıma.
O günden sonra, adını anmadım bir daha.

…


Bekleyiş, evi terk etti o gece.
Kapının ardından bir uğultu bıraktı.
Rüzgâr sandım önce,
meğer unutuş içeri giriyormuş.
Omzuma dokundu;
“Artık nöbet bitti.” dedi.
Yıllardır içime çöreklenen bekleyiş tedavülümden kaldırıldı.
Vazgeçmişlik kendinden emin,
bütün heybetiyle kapladı içimi.
Kara bir bulut çekildi tenimden.
Bir çağ kapandı göğsümün ortasında.
Tövbe ettim aşk dergahında,
sevdaya dair her ne varsa.
Öyle bir tövbe ki,
şeytan bile “amin” dedi,
aslını inkar eder gibi.

...

ESRA NİZAM