Bir gün geçecek diyorlar…
Geçecek evet, ama nasıl geçeceğini bir tek ben bileceğim.
Takvimden düşen bir yaprak gibi değil bu;
içimden kopan bir parça gibi geçecek.

Gülerek değil, susarak…
Anlatarak değil, yutarak…
Herkes “alışırsın” diyecek belki ama
kimse bilmeyecek gecelerin nasıl sabaha bağlandığını,
yastığın hangi köşesinin daha çok ıslandığını.

Bir gün geçecek;
ben o günün içinden sürünerek çıkacağım.
Kimse görmeyecek içimdeki yangını,
kimse saymayacak kalbimin kaç kez durup yeniden çalıştığını.

Geçecek dedikleri şey zaman değil aslında,
benim içimden geçen koca bir ömür.
Ve o gün geldiğinde herkes “bak geçti” sanacak…
Oysa ben biliyor olacağım:
geçenin gün değil, benim olduğumu.

Ve sonra…
Hayat kaldığı yerden devam ediyormuş gibi yapacak.
Sokaklar aynı gürültüde, insanlar aynı acelede olacak.
Bir tek benim içimde bir şey hep eksik kalacak.

Bir gün geçecek;
ben aynı cümleleri kuracağım belki ama aynı sesle değil.
Aynı aynaya bakacağım ama gördüğüm kişi ben olmayacağım.
İçimde susturamadığım bir boşlukla yaşayacağım.

Kimse bilmeyecek;
bir şarkının ortasında neden dalıp gittiğimi,
bir kokunun beni nasıl yerle bir ettiğini.
Kimse bilmeyecek çünkü bu geçiş
herkesin değil, sadece benim yolumdan geçecek.

Bir gün geçecek…
Ama bazı acılar geçmez,
sadece insanın içine yerleşir.
Ben o günle yaşamayı öğreneceğim;
gülüşümle saklayıp, gecelerimle ödeyerek.

Zaman ilerledikçe
insanlar benden güçlü olmamı bekleyecek.
“Dayandın mı?” diye soracaklar,
oysa ben her gün biraz daha eksileceğim.

Bir gün geçecek;
ellerim iş tutacak belki ama yüreğim hep yarım kalacak.
Kalabalıkların içinde tek başıma durmayı öğreneceğim,
kimse fark etmeden dağılıp,
yine kimseye belli etmeden toparlanacağım.

Acı bağırmayı bırakacak belki,
ama fısıltısı ömür boyu içimde kalacak.
Her sessizlikte adını duyar gibi olacağım,
her gecede yokluğunu yeniden yaşayacağım.

Bir gün geçecek…
Ama o gün, beni benden alan gün olarak kalacak.
Ve ben, kimseye anlatamadığım bu geçişi
ömür boyu içimde taşıyacağım.

Bir gün geçecek…
Ama benim için o gün,
oğlumu kalbimin en derin yerine gömdüğüm gün olarak kalacak.

Evlat acısı zamana benzemez;
geçtikçe hafiflemez, geçtikçe kök salar.
Bir annenin yüreğinde açılan o boşluğu
ne günler doldurur ne geceler susturur.

Oğlum…
Adını içimden her geçirdiğimde
kalbim bir kez daha düşer yerinden.
Herkes “geçti” sanır,
oysa ben her sabah seni yeniden kaybederim.

Bir gün geçecek diyorlar…
Evet geçecek.
Ama o gün,
benim içimde hep oğluma açılan bir yara olarak kalacak.
Ben yaşayacağım belki,
ama bir yanım hep seninle;
hep eksik,
hep yarım kalacak.