Herkes benden uzak, ben kendime yakın,
Adım kalabalıkta silik, yüzüm hep yorgun.
Sorular içimde, cevaplarım suskun,
Sevilmek bu hayatta bana neden sürgün?

Ne yaptım bilmiyorum, nerede kırıldım,
Hangi gülüşüm fazla, hangi susuşum azdı?
Bir insan kaç kere yalnız kalır içinden,
Anlamadım… ama yalnızlık beni tanıdı.

Çocukluğum bir oda, ışığı yarım,
Kapısı aralık, içi sessizlik.
Anlatamam dersen yalan olmaz inan,
Çünkü bazı acılar kelime sevmezlik.

Gözyaşlarım anlattı anlatamadığımı,
Geceyle paylaştım gündüz sakladığımı.
Erken öğrendim susmanın dilini,
Konuşunca kaybettim, susunca ağladığımı.

Susuyorum şimdi, her şeyden önce,
Çünkü sesim hep duvara çarptı önce.
Kalbim kırık evet, hüzünlü elbet,
Ama hâlâ atıyor, inatla, sessizce.

Sevilmeyen biri oldum ben hayatta,
Bunu kabullenmek büyümenin parçası.
Sevgi bitmişken duranlar yanımda,
Dost gibi görünür ama yok yarası.

Yanımdalar belki ama yanımda değil,
Göz göze gelinir, ruhlar uzak.
İnsan en çok böyle tükenir işte,
Kalabalıkta yapayalnız kalarak.

Aşağılandım bazen bir bakışla,
Bazen adım anılmadı cümlede.
Duysun isterdim biri sesimi,
Ama sesim boğuldu kendi içimde.

Annem mi bilmeliydi, babam mı,
Kim öğretirdi sevilmenin yolunu?
Bilmiyorum, bilemiyorum hâlâ,
Sadece taşıyorum eksik olanı, yorgun.

Sevgisiz büyümek nedir diye sorarsan,
Uzun anlatmam, tek kelime yeter:
Ağlamak.
Sessiz, içten, kimse görmeden.

Evet kıskancım, inkâr etmiyorum,
Her şeyi, herkesi kıskanıyorum.
Çünkü bana düşen hep uzaktan bakmak,
Sahip olmayı hayal sanıyorum.

Ama yine de içimde saklı bir yer var,
Kırık ama kirlenmemiş.
Acıdan öğrendim sevmeyi belki,
Ama kalbim hâlâ tertemiz.

Bir gün…
Zamanı gelince, korkum geçince,
Seveceğim.
Eksiltmeden, incitmeden, gizlemeden.

Geç olacak belki,
Ama gerçek olacak.
Çünkü sevgisiz büyüyen bir kalp bile
Doğru zamanda
Işımayı öğrenir.