1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
34
Okunma
Üşüyorum ey yar,
bir vadinin kıyısında.
Kalem tutmaz hâlsizim;
vücudumda eriyen kar
titretir insanı.
Bir uçurum bu,
kaçacak yerim yok.
Soğuk bir rüzgâr
sessizce dokunur tenime.
Sanki üryan kalmışım;
tenimde anlarım,
sözden önce.
Rüzgâr geçer içimden,
uçurumun eşiğinde.
Ne beklersin artık
o dağın yamacında?
Zemin kaygan,
adımlar tereddüt.
Oturmuşum kırık bir dalda,
bekler gibiyim…
ama neyi?
Talihim ağır,
felek bana suskun.
Böyle bir veda içinde
kusursuz bir sessizlik var.
Ses yok,
dip var.
Ve ben,
uçurumun ucundayım
üşüyorum yar.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz