Kaç yaprak kopardım senden…
Hiçbiri “seviyorum” demedi, papatyam.
Bu kaçıncı takvim tükendi ömrümden…
Bu sonbahar da bitti; gelmedin, papatyam

Bir ben mi mahrum kaldım senden?
Sahi, bir ben mi çok sevdim, papatyam?
Ömrünü bir hiç uğruna aşkta eriten
Bir tek ben miyim, deli divane papatyam?

Kop kuru çöl gibisin şimdi yüreğimde…
Suyun olmasa yaşar mısın, papatyam?
İzin verirsen vadiye dönüşürüm sende;
Bir kelamın yeter, yaşatır bizi, papatyam

Dile getirsem de hâlâ unutamadığımı,
Sanma ki aşka yenilmişim ben, papatyam.
Ben yoksam anlamı var mı güzelliğinin?
Tam tersi, aşka düşen yüceltir, papatyam.

Karşılıksız sevgi istemem senden;
Bana acıdığın için gelme, papatyam.
Sevgi, sadaka istemez kimseden;
Beni daha çok incitirsin, papatyam.

“Gün gelir, beni anlarsın” diyeceğim de…
O gün nasibin olmasın, papatyam.
Seven adam beddua etmez zaten;
Beni hep iyi hatırla… olur mu, papatyam?