En büyük yanlışım…
bu hayatta seni fazla sevmekti.
Belki de en büyük cezam bu oldu.
her ayrılık, içimde sessiz bir yara açtı.
Ümitlerim yıkıldı,
çiçeklerim soldu,
kalbim bir daha açılmaya
çekinir oldu.

Artık inancım kalmadı.
“Yapmaz” dediklerim canımı yaktı,
“Gitmez” dediklerim çoktan gitti.
Tutmaya çalıştıklarımı
zaman elimden aldı.
Belki seveni de kırdım bilmeden…
Belki de böyle böyle
usulca elendim hayattan.

Yoruldum…
Umuda koşmaktan,
bir ışık görünce hemen inanmak­tan,
her ışıkta kanatları titreyen
bir kelebek olmaktan.
Bir kapı açıldığında
hemen içeri girmek istemekten,
kendi kendime yalvarmaktan
çok yoruldum.

Tüm ayrılıkların acısı
sanki bende kaldı.
Her gidiş içimde bir titreyiş.
Giden trenlere el salladım,
geri dönmeyen otobüslere baktım,
martıların kayboluşunu izledim,
limana varamayan gemilere
kalbimle tutundum.

İşte bu yüzden…
Vedalaşmak gelmiyor içimden
hiç kimseyle.
Çünkü her veda
bir parçamı daha alıp
gidiyor.