1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
34
Okunma
Beklemenin korkunç zehiri öldürmüyorsa beni,
Seni özlediğim içindir.
Yaşıyorsam, umut var ise içimde,
Yine seni özlediğim içindir…
Karanlıklar içinde kalıp da
Yoksa şikâyet,
Esen rüzgârdan yoksa gam;
Alıştım artık gecenin diline,
Suskunluğun sesini tanıyorum.
Adını anmadan geçen zaman
Beni eksiltti sandım önce;
Meğer dayanmayı öğretiyormuş,
Sessizce…
Ne vazgeçmeyi bildim,
Ne tamamlanmayı sensiz.
Kırılmadım karanlığa,
Kırıldım sadece
Gelmeyişine…
Çünkü ben beklemeyi öğrenmedim senden önce,
Dayanmayı öğrendim yokluğunda.
Ve hâlâ buradaysam,
Bir sebebi var elbet:
Kalbim vazgeçmeyi bilmiyor.
Belki de umut dediğin şey
Bir gün gelmek değildir;
Gitmeyen bir inat gibi
İçimde kalmandır…
Belki özlem denen sözcük
Gelmene değildir;
Gitmenle gelişen,
Bende gizlidir…
Turgay Kılıç
5.0
100% (2)
Cevap Yaz