Seni sevmek,
Herkesin gittiği yerden dönmek gibiydi.
Kalabalıklar konuşurken
Adını içimde fısıldamayı seçtim.

Bir yanım seni isterken
Bir yanım haddini bildi.
İşte aşk dediğin tam orada başladı:
İstemekle vazgeçmek arasındaki
O ince çizgide.

Sana bakmadım bazen,
Bakarsam çoğalırım sandım.
Çoğalırsam taşarım,
Taşarsam incitirim diye korktum.
Meğer insan en çok
Sevdiğini korumak için susarmış.

Geceleri adını andığım oldu
Ama yüksek sesle değil;
Kalbim bile duymasın diye
Nefesimin içine sakladım.
Çünkü bazı isimler
Ancak içten söylenirse kutsaldır.

Bir ihtimal gibi sevdim seni,
Gerçek olmasa da olurdu.
Bilmek yetti bana:
Bu dünyada
Sana benzeyen bir ihtimal vardı.

Elini tutmayı değil,
Yolunu tutmayı öğrendim.
Sen yürürken arkanda kalmak
Yanında olmaktan daha ağırdı
Ama daha doğruydu.

Herkes “kavuşmak” dedi aşk için,
Ben “emanet” dedim.
Bana verilmiş ama
Bende kalmayacak bir şey gibi sevdim seni.
İşte bu yüzden
Kimseye anlatamadım.

Bir gün gelir de
Adımı unutursan,
İçinde sebebini bilmediğin
Bir sızı kalırsa,
Bil ki
Oradan ben geçtim.

Seni sevmenin bedeli susmaksa
Razıyım.
Hasretse, taşırım.
Ama şunu bil:
Ben seni
Eksiltmeden sevdim.

Ne kendimden
Ne senden…


Kadir TURGUT