1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
27
Okunma
Ahşap bir kalp gibi durursun ortada,
Üstün her çizik bir anı saklar.
Büyürdü çocukluk ellerim,
Senin serin yüzünde,
Sıcak çay kokusu sinerdi damarlarına.
Halka halka yaşların içinde,
Kaç kuşak gülüş sığdı bilmem.
Gece sabaha dönerken,
Fısıldadı bize sohbetler,
Senin dinginliğinle.
Bıçak izleri, bardak lekeleri,
Her biri bir yüzün hatırası.
Misafir geldi, dertler açıldı,
Sen hep sustun, hep taşıdın,
Sessizce yükünü.
Şimdi üstün boş, toz konmuş belki,
Ama içinde hâlâ çınlar,
Bir tencere tıkırtısı, bir kahkaha,
Beklersin yeniden,
Eline değecek elleri.
Tahtandan bir gemi sanki,
Yol almış nice hikâyenin içinden.
Sen bilirsin, sen saklarsın,
İnsan sıcaklığını,
Ahşabın ruhuyla.
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz