Katran karası gecelerin koynunda
apansızın sancılarla bölünür uykum;
ince bir sızı, göğüs kafesimde
yokluğun diye kanat çırpar durur.

Bir şarkı, bir şiir olursun gecelerime,
yokluğunu bastıracak bir morfin
henüz yazılmadı bu dünyaya.

Seni özlediğimde
ruhumu bir anda sarar karanlık bir sancı;
içim ağrır sessizliğinde,
çığlık çığlığa susarım
ve geceleri kan kusarım kelimelerimle.

Bakma telaşıma;
bir başkasına ait olmandan korkuyorum,
kahroluyorum elimden bir şey gelmeyişine.
Senden sonrası yok,
olmaz da bilirim.

Sessizliğinde kayboldum,
gel… bul beni.
Nefes değil rüzgâr değse tenime
iliklerime kadar acıyor içim.
Unutmak değil,
alışmak bile gelmiyor elimden
avuçlarımdan kayıp gidişine.

Gel diyorum…
içim sırtını dönmüş gibi görünse de.
Her nerede olursan ol,
ne yaşamış, ne yaşamışsak,
hangi günahların yükünü taşımış olursak olalım
dön gel… yoruldum artık.

Yasaklı şiirler,
okunamayacak şarkılar yazdırma bana;
yetiş, izin verme başkalarının gölgesine karışmamıza.

Yarım kaldık…
çok şey yarım kaldı.
Gülüşlerin hâlâ aklımda asılı,
gözlerindeki benden sonraki yorgunluğu gördüm.
Bir hiç uğruna tükeniyoruz;
yazık etme aşkımıza.

Ben sana yaslanacak dağ olurum;
sefan da cefan da razıyım sana.
Yeter ki dön…
susarız uzun uzun,
bir kelimeye bile ihtiyaç duymadan.

Uykularım sensiz paramparça;
kafamı kaldırıp göremeyince seni,
uzanıp yüzünü okşayamayınca,
uyurken izleyemeyince
dağılıyorum, toplanamıyorum.

İçimde yarım bırakılmış bir şiirin mahcubiyeti,
hayata küskün bir kalem var.
Sevmekten korkmuyorsan
yetiş… izin verme kaybolmamıza.

Hissediyorum seni;
nefesini, gölgeni, varlığını.
Buralarda bir yerdesin biliyorum.
Korkma… gel.
Sesimin huzuruyla sarılayım sana yeniden.

Kadersel bir bağ var aramızda,
kopmuyor, kopamıyoruz.
Başka bedenlerin yanında
birbirimizin aklında kalakalmayalım.

Yokluğun bir kalp ağrısı;
nefesimi kesiyor.
Dön gel…
yaşarken saralım birbirimizi.
Karanlıklarımızı aydınlığa çevirelim;
istersen son nefesimi
göğsünde bırakayım.

İlk kez, gerçekten ilk kez
kaderin çemberine kafa tutalım;
birbirimize ait olalım tam anlamıyla.

Yoksun…
kendimden bile umudu kestim artık.
Sensiz uyandığım her sabah
lokma geçmiyor boğazımdan.
Eriyorum günden güne… yetiş.

Zift karası gözaltlarım,
ruhum bitkin;
açlığını aştı kalbim,
bedenim yetişemiyor ardından.

Yaşadığını biliyorken
nasıl öldüreyim içimde seni?
Gözlerinin karasında
yönümü kaybettim, bulamıyorum.

Dön gel…
yaralarıma tek çare sensin.
Bir ihtimalin denizinde kaybolmayalım.

Özlediğin yerdeyim;
sayfaların üzerinde kalan kokunu kokluyor,
kanayan sensizliğime basıyorum.
Sayfa 28’den öteye geçemiyorum.

Yutkunmak yakıyor boğazımı,
üşüyorum… kat kat giyinsem de.
Bir sevda kurşunuyla vurulduğum
o sokakta bekliyorum hâlâ.
Yetiş…
kan kaybediyorum.