gölgene sürgün edilmiş bir akşamdır bu
sözlerin, unuttuğum bir kapının eşiğinde bekliyor
açsam ürkecek,
kapatsam tamamen ölecek gibi
bir yarım karanlık salınır odanın içine
seninle başlamış ama sende bitmemiş bir gecenin tortusu

biliyorum
her susuşun ardında başka bir yangın saklı
göğsümde çınlayan o tanıdık ağrı
hiç bir dile sığmaz artık
çünkü sen,
anlatmayı unuttuğum bir hikayenin
en acı, en güzel cümlesiydin

yastığıma düşen küller
senin geçmişinden bana sızan hatıralar
sanki ben ödememişim gibi
yine de borcunu ben ödüyorum gecelere
yansıyan silüetinle
dilsiz bir anlaşma gibi
her gece bir parçam daha eksiliyor senden habersiz

düşlerimin yarım kalan yerlerini topluyorum şimdi
belki bir nefesin kıyısında
belkide bir bakışın kırık ucunda
seninle başlayan acının
benden başka şahitleri de vardır elbet
ama en derin iz,
gözlerimde unutmaya direnen o loş ışıktır hala

ve anlıyorum artık,
sen sustukça çoğalıyor içimdeki çığlık
ben konuştukça ise büyüyor aramızdaki uzaklık
yine de
her karanlıkta ilk seni arayan bir hece kalıyor bende
yine de
senin adın
hiç söylenmemiş bir şarkının
tam düşeceği anda titreyen son notasına benziyor

ve ben,
hiç bitmeyen bu gecede
sadece seni eksilterek tamamlıyorum kendimi.
dudaklarımın eşiğinde
*
Mehmet Demir
231125