“Gözlerimi Açarsam”

Seni düşledim,
Öyle derin, öyle sessiz bir anın içine düştüm,
Kendi nefesimi bile duymuyordum.
Gözlerimi kapatınca her şey kayboldu,
Bir tek sen kaldın.

Sanki karanlığın içinden bana doğru eğiliyordun,
Teninde saklı bir sıcaklık,
Kokunda taşıdığın huzur vardı.
Sana dokunmadan da hissedilebilen bir yakınlık,
Bir adım bile atmadan insanın içine işleyen bir varlık.

Nefesini duyduğumu sandım,
Bazen hayal, gerçek kadar güçlüdür,
Hatta bazen gerçek kadar acıtır.
İçimde hafif bir titreme oldu,
Bir yanım sana doğru çekilirken,
Bir yanım geri durmak istedi.

İlk adım,
Her zaman en çok korkutan adım olur,
Çünkü insan en çok yaklaşınca kaybetmekten korkar.
Mesafe,
Bazen güvenli bir duvar gibidir,
Ama o duvarı seninle arama koymak istemiyorum,
Yine de yıkacak cesareti de bulamıyorum.

Sana dokunmak isterken elim terledi,
Kalbim göğsüme sığmadı.
Sanki yıllardır aradığım bir sıcaklık avuçlarımın ucundaydı,
Ve ben ona dokunursam her şey değişebilirdi.

Gözlerimi açmaya korkuyorum,
Ya yoksan,
Ya bu sessiz rüya gerçeğin sertliğine çarpıp dağılıyorsa,
Ya sen, bu kadar yakınken bir anda uzaklaşırsan.

Benden gitme ihtimalin,
Sana yaklaşma isteğimden daha ağır basıyor bazen.
İşte o yüzden,
Sadece yanında durmak istiyorum,
Ne bir adım ileri,
Ne bir adım geri.
Sessizce,
Usulca,
Dokunmadan,
Rahatsız etmeden,
Yalnızca varlığını hissederek.

Yakınında olmak,
Sana değmekten daha gerçek geliyor bana,
Sanki dokunursam uyanacak,
Dokunursam kaybolacaksın.

O yüzden “dokunma bana” demem,
Senden kaçtığım için değil,
Dokunursan rüyadan uyanacağımdan korktuğum için.

İçimde bir dilek dönüp duruyor,
Keşke zaman, senin yanındayken biraz daha yavaş aksa,
Keşke kelimeler seni ürkütmese,
Keşke sessizlik bizi birbirimize daha da yaklaştırsa.

Ve ben yine gözlerimi kapatıyorum,
Çünkü kapalı gözlerin ardında sen gitmiyorsun,
Gerçek hayattaki telaşların,
Mesafelerin,
Tereddütlerin yok orada.

Ben varsam,
Sen de varsın,
Birbirimize dokunmadan,
Birbirimize en çok yaklaştığımız o yerde.

Sadece yanında oluyorum,
Sessizce,
Korkarak,
Ama içtenlikle.

Ve biliyorum,
Bazen en güzel buluşmalar,
Hiç karşılaşmadan yaşanır.

— Hüseyin Erdinç