ŞARABINDAN MI, ŞİİRİNDEN Mİ

Şarabından mı,
şiirinden mi bilmiyorum.
İçtikçe seni bir hoş oluyorum;
Biraz yanık,
Biraz eksik,
Biraz da sensizliğin zehrine alışmış gibi.

Kalbim bir cümle kuruyor;
Aklım siliyor.
Kalbim tekrar yazıyor;
Aklım tekrar koparıyor.
Ama seninle başlayan hiçbir şey
Senden başkasında bitmiyor.

Gecenin koynuna eğilmiş bir sokak lambası gibi duruyor adın içimde.
Yarı aydınlık,
Yarı karanlık…
Kimse bilmez ama
Ben o ışığa her gece biraz daha yaklaşırken
Senin gölgende büyüyorum.

Unut diyor aklım;
Bu gönül yangınına bir bardak su dök,
Söndür kendini.
Ama kalbim…
Kalbim inatçı bir çocuk,
Senin adını duyduğu her yerde koşacak kadar dik kafalı.
“Bir ihtimal var.” diye fısıldıyor.
“Bir ihtimal…”

Ve ben o ihtimale sarılıp uyuyorum.

Sesin değil,
Sesinin hatırası bile
Bir şiirin en derin yerinde tutuyor beni.
Bir harfini hatırlasam,
Bir hecesini duysam,
Bir nefesini düşlesem…
Kalbim sana doğru eğiliyor.

Sensizken karmaşıklaşıyor cümlelerim.
Nokta bulamıyor,
Virgül tutunamıyor,
Hece kırılıyor.
Ama sen gelince
Birden her şey yerini buluyor;
Şiir bile nefes almaya başlıyor.

Biliyor musun?
Bazen senin beni hiç bilmediğini düşünüyorum.
Sonra bir bakıyorum
En çok senin içine yazılmışım.

Bu gece uzun.
Senden de uzun.
Sözlerim koyulaşıyor;
Gölgen belirginleşiyor.
Her adımın yokluğunu hissediyorum.
Belki gelirsin,
Belki gelmezsin…
Ama ben seni beklerken
Kırılmıyorum artık.
Çünkü senin ihtimalin bile
Bana umut oluyor.

Sana bir şey itiraf edeyim mi?
Ben seni sevmekten değil,
Sana geç kalmaktan korkuyorum.
Belki bir gün kapını çalacak cesaretim olur,
Belki olmaz.
Ama sen içimde her gün biraz daha gerçeğe dönüşüyorsun.

Ve bir gün karşımda durursan
Belki konuşamam.
Belki gözlerimde biriken bütün kelimeler
Dudaklarımda sus olur.
Belki sadece gülümserim,
Belki de “iyi ki geldin” derim
Titreyen bir nefesle.

Ama bil;
O an,
Şiirim tamamlanır.
Yarım olan her şey
Sana döner.

Şarabından mı,
şiirinden mi bilmiyorum.
İçtikçe seni bir hoş oluyorum.
Sar sana beni.
Hüseyin Erdinç