Nihal: İnsan-ı Kâmil’in Alegorisi

Merak eder güzel sualler,
Sırrın nerede, ey Nihal’im?
Ne bir maddeden yoğruldun,
Ne de sun’i ışıklarla süslendi cismin…
Lakin ben anlatmaya dursam,
Sanırlar ki, bir rüyadan bahsediyorum.

Derim ki:
Varlığın kollarında saklı şefkat emanet,
Bakışındaki derinlik, bir ayinedir Hakk’a,
Adımlarındaki zarafet, sırlı bir seyr ü sülûk,
Dudaklarındaki sır, “Kün” emrinin bir tecellisi.
Sen bir âlemsin, Nihal’im.
Olağanüstü olan, işte bu sırdandır.

Bir hâle girdiğinde,
Sükût bile hürmetle eğilir sana.
Tâlibler, mânânın balına ulaşmak umuduyla,
Halka olur etrafında.
Çünkü bilirler, senin huzurunda olmak,
Bir zikirdir, bir idraktir, bir mirâctır.

Derim ki:
Gözlerindeki ateş, aşk-ı ilahînin şûlesi,
Gülüşündeki ışık, kalpteki nûrun izharı,
Beline gizlenmiş salıncak, bu dünyaya gelişin remzi,
Adımlarında yankılanan, ezelî bir “Elest” sedası.
Sen bir âlemsin, Nihal’im.
Olağanüstü olan, işte bu sırdandır.

Sorarlar âşıklar,
Sende ne bulduk diye.
Gözleriyle ölçerler, akıllarıyla anlamak isterler,
Lakin senin esrarına eremezler.
Zira senin hakikatin,
Bu bedenden ibaret değil;
Aslın, “Ruhum” hitabına mazhar olanda gizli.

Derim ki:
Sırtındaki sabır, bir dağın metaneti gibi,
Gülüşündeki bahar, cennetin bir nişanesi,
Göğsünde sakladığın umut, ebedîlik nefesi,
Tarzındaki sükûnet, varlığın özüne işaret.
Sen bir âlemsin, Nihal’im.
Olağanüstü olan, işte bu sırdandır.

Şimce anlarlar,
Niçin eğilmedi başın mahlûkata,
Niçin yüksek sesle ispata ihtiyacın yok.
Sen geçerken,
Kâinat, “İnsan Allah’ı yarattı” hikmetiyle kendi kemaline hayran olur.

Derim ki:
Topuklarının tınısında, varlığın ritmi,
Saçlarının kıvrımında, kaderin yazısı,
Avuçlarının sıcaklığında, rahmetin tezahürü,
Ve en çok da kalbindeki merhamette, Yaradan’ın aynası.
Çünkü sen bir âlemsin, Nihal’im.
Olağanüstü olan, işte bu sırdandır.

(Risale-i Nihal’den bir hikmet olarak yazıldı.)