0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
20
Okunma
En yorgun ruhun bile
Nihal, sabahları vardır;
Öyle yavaşça doğan,
Her şeyi affeden.
Yenilmiş kalbin kırık dökük
Penceresinden sızan
O ilk ışık ki,
Geceyi bir dua gibi
Toplar avuçlarına.
Her şafak
Bir iç denizin
Kıyısıdır Nihal,
Susuzluğun bile
Tuzunu alıp götüren.
Karanlık dahi
Bir yüzünü yıkar
Bu aydınlıkta,
Gölgeler bile
Yerini bilir artık.
Ve sen,
En kuytu korkularının
Ardındaki sır,
Sabahın bu beyaz
Tenasühüyle
Yeniden doğarsın.
Her şey unutulur,
Her yük hafifler
Bu sütun ışıkta
Çünkü gün,
En eski bir merhametle
Geri döner
Kapına.
Ve her sabah,
Bir mucizeyi tazeleyerek:
En derin yaralar bile
Şafağa dönüşebilir
Nihal,
Enkazın üstünde bile
Açan bir çiçeksin.
