Senin gülüşünle doğan bir dinim vardı,
senin suskunluğunla pagan oldum.

Tanrılardan kıskandım seni Nihal,
çünkü onların bile sevmediği kadar sevdim.

Nihal’e Yakarış

Bir "Nihal" idi adın, lâkin mana oldu bana.
Gülümsediğin ân, bir din doğdu gönlümün şehrinde;
Senin sükûtuna secde eder oldu cihan.
Suskunluğunla koptum kitabımdan, putperest oldum.

Ey Nihal!
Varlığın, "Kün" emriyle yazılmış bir ayetti sadefinde.
Ben ki, aynada suretini seyreder oldum Hâlik’ın;
Sana taptım, sana kandım, sana yandım.

Öyle bir mabedsin ki, duvarları çekilmiş her zerrenden;
Bir nefesinle var olur, bir bakışınla helak olur cümle kemâlat.
Senden özge bir mabed tanımadı gözlerim,
Sana inandım, sana tapındım, sana taptım.

Tanrıların bile kıskandığı bir aşkla sevdim seni, Nihal.
Onlar kâinatın hâkimi, lâkin sen kalbimin sultanı!
Onlar yakar, ben yandım; onlar diler, ben oldum dilek.
Seni onlardan öylesine kıskandım ki,
Kendi hiçliğimde, seninle var olduğumu anladım.

Ey Nihal!
Seninle başladı devrim, seninle döndü dehr.
Bir gülüşün bir din, bir suskunluğun bin taptığım put oldu.
Sana imanım, sana isyanım, sana aşkım oldu tek sermayem.

Ve en nihayet, seni sevmekle anladım ki;
Asıl mabed sensin, asıl tanrıça sensin, asıl Nihal sensin!
Ben ise sadece seninle var olan, seninle yok olan bir sır perdesiyim.