“Ben Böyle Değildim…”

Ben böyle değildim…
Kalabalıklarda bile yalnız hissetmezdim eskiden,
Bir çift göz, bir içten gülüş yeterdi
Yolumu aydınlatmaya.
Bir sözle inanır,
Bir bakışla severdim.
Kırılganlığımı saklamazdım,
Çünkü yüreğimi kötü niyetli ellerin tanımadığını sanırdım…

Ne zaman büyüdüm bilmiyorum.
Ne zaman gülerken içim ağlamaya başladı,
Ne zaman sustuklarım, söylediklerimden fazla oldu.
Şimdi içim…
Sessizliğin yankısıyla dolu.
Dışım hâlâ ayakta, ama içim…
Çökmüş yılların enkazı altında.

Eskiden sevgi kutsaldı bende,
Şimdi temkinli yaklaşıyorum her kalbe.
Çünkü en derin yarayı,
En çok güvendiklerim açtı.

Zaman…
Ne çok şey aldı benden.
İnandığım değerleri,
Çocuk saflığımı,
Kendime olan güvenimi.
Daha da acısı,
İçimdeki en güzel beni.

Ben böyle değildim…
İnsanlara sırtımı dönmezdim,
Bir kırıldım mı
İçimde bin sessizlik büyüyor şimdi.
Bir özür beklemek bile lüks oldu,
Bir dost omuzu,
Bir anlayan bakış...
Ne kadar kıymetliymiş, geç anladım.

Kimi zaman aynaya bakıyorum,
Gözlerim yabancı geliyor…
Gözbebeklerimin ardında
Bir çocuk hâlâ ağlıyor sessizce,
Ama onu susturacak bir sarılma kalmamış.

Ve sonra diyorum ki kendime:
Değişmedim aslında,
Yara aldım sadece.
Her yara biraz daha büyüttü beni,
Ama her büyüyüşte bir yanım eksildi.

Ben böyle değildim…
Ama artık böyleyim.
Kalbimi duvarlarla değil,
Sessizlikle koruyorum şimdi.
Çünkü en çok konuşunca
İnsan yara alıyor.

Eğer bir gün beni eskisi gibi görürsen,
Bil ki,
Ya çok iyi rol yapıyorumdur,
Ya da artık acımaya bile mecâlim kalmamıştır…

---