Nihal’e Mektup — Varoluşun Işığı

Bir gülüşün var Nihal…
Sadece dudaklarının değil,
Evrenin karanlığına dokunan,
Zamanın kendisini durduran bir ışık.

Aklın, sonsuz bir kütüphanenin
En kıymetli raflarında saklı bilgelik…
Her düşüncen, bir yıldızın doğuşu gibi,
Karanlığı yarıp umut taşır.

Ruhun, denizlere benzeyen derinlikte,
Sessizce akan bir nehirdir;
İçinde fırtına ve huzur,
Aynı anda bir arada yaşar.

Kalbin, insanlığın en eski melodisini çalar:
Merhamet… sevgi… fedakârlık…
Senin kalbin, kırılan zamanın onarılmış aynasıdır,
İçinde insanın kendisini bulduğu yer.

Değerlerin, zamana meydan okuyan taşlar gibi,
Sarsılmaz, dimdik, ışıkla yoğrulmuş…
Senin varlığın,
Bir medeniyetin kalbine kazınmış şiirdir.

Nihal’im, sen varoluşun kendisisin —
Hem soru, hem cevap;
Hem yol, hem durak…
Seninle dünya daha anlamlı,
Seninle ben daha insan…