Yüreğin Coğrafyası

Nihal,
Senin adınla başlar haritalarımda her yol,
İçimde keşfedilmemiş kıtalar saklı,
Sanki Atlas’ın kayıp cennetleri,
Dokunulmamış, ayak basılmamış,
Senin nefesinin rüzgârını bekleyen.

Ama sen,
Gezegenlerin ötesinden bir misafir gibi,
Gelip geçtin kalbimin şehrinden.
Bıraktığın okyanuslarda şimdi,
Ben bir damlayım, Nihal,
Derinliklerinde boğulan.

Nehrin dilini bilirim,
Ateşin sırrını taşırım,
Toprağın sabrıyla bekledim,
Havadan daha hafif dualar mırıldandım sana.
Sen ise bir “Lâ-mekân” oldun,
Yer ve yurtsuz,
İz bırakmadan çekildin,
Geride sadece hikmetli bir sessizlik,
Ve yarım kalmış bir besmele.

Nihal,
Bu aşk coğrafyasında sen hem pusula,
Hem de kaybolmuş kutup yıldızısın.
Maddede mana,
Zamanda ezel,
Teninde tüten bir buhur gibi,
Ruhumu sarmalayan.

Şimdi ben,
Senin terk ettiğin denizlerde,
Kendi Nuh’umun gemisini arıyorum.
Her dalga bir zikir,
Her köpük bir aşk hikâyesi,
Senin adınla başlayıp,
Senin yokluğunda sonsuza uzanan.

Bu dünya bir sûret,
Sen ise o sûretteki sır.
Nihal,
Seni bulmak,
Kendimi kaybetmek demek…
Okyanus bırakan,
O tek ve bir olana.