bazen kendimden saatlerce özür dileyesim geliyor
her sustuğumda içimde bir şey daha ölüyor
birine kırıldığımda kendimi affedemiyorum
çünkü hep ben susuyorum, hep ben gidiyorum

kendimi kandırdım yıllarca “geçecek” diyerek
oysa geçmedi… sadece ben eksildim giderek
her “iyiyim” deyişimde biraz daha çöktüm içime
kimse görmedi, ben bile bakamadım kendime

bir gülüşün arkasına sakladım bin acıyı
her sabah yeniden doğdum, her gece aynı yıkılışı
bilmiyorsun… en çok ben kırdım kendimi
bir başkasını korurken harcadım sevgimi

şimdi sessizim… ne isyanım var ne sesim
yalnız aynaya bakıp diyorum:
“affet beni” —
çünkü en çok seni unuttum, kendim…

gözlerim yorgun artık, içimde eski ben kalmadı
neye ağladığımı bile unuttum, sadece yanıyor her tarafım
herkes bir parçamı aldı giderken,
ben geriye kalan kırıkları topladım,
adına “yaşamak” dedim

belki de en büyük hata, hep anlayan olmak
hep susan, hep vazgeçen, hep “önemli değil” diyen
oysa önemliymiş…
benmişim o önemsiz sandığım şeyin tam ortası
ama kimse görmedi, ben bile görmedim

bir gün oturup kendime mektup yazdım
“üzgünüm” dedim,
“seni koruyamadım”
“sana inanmadım, seni hep ikinci plana attım”
“herkesi sevdim ama seni hiç sevemedim”

şimdi aynada göz göze geliyoruz
bir yabancı bakıyor bana,
gülüşü tanıdık ama gözleri mezar gibi
orada gömülü tüm keşkelerim,
tüm yarım kalmış hallerim,
ve en çok da ben...

diyorum ki içimden sessizce,
affet beni, ne olur...
senin için savaşamadım.
beni en çok ben yaraladım.

affet beni,
bir ömrü harcadım kendimi anlamadan,
hep başkalarının hikâyesinde yan rol oldum,
kendi masalımın sonunu bile yazamadım.

her “dayan” dediğimde biraz daha çöktüm,
biraz daha koptum içimdeki insandan.
bir tebessüm bıraktım dudaklarıma,
kimse görmesin diye yıkılışımı.

gecelerle konuştum, susarak ağladım,
kendime dokunamadım, çünkü hep soğuktu ellerim.
herkes için iyi olmaya çalışırken,
kendime hep kötü davrandım.

ve şimdi…
her şey bittiğinde bir tek ben kaldım,
bir ben ve bana yüklenmiş bütün acılar.
bazen aynaya bakıyorum,
sadece fısıldayabiliyorum:

“sen haklıydın…
her şeyden önce seni sevmeliydin.”

ama artık geç.
bir kalp kırıldığında,
sesini bile duymazsın.

ben kendi yankımda boğuldum,
şimdi en çok kendimden,
kendim için özür diliyorum. 💔