(Düz Yazı Şiir)

Aşk yolu... Sen, ne asfaltlanmış bir otoban ne de gösterişli bir bulvar. Sen, bazen sarp ve dikenli, bazen de çiçeklerle kaplı bir patika. Başlangıcın belliydi, göz göze geldiğimiz o an; ama sonun nerede bittiğini kimse bilmiyor, çünkü bu yol sonsuzluğa uzanıyor.

Bu yolculukta, her virajda yeni bir manzara karşıladı bizi. Birlikte aştığımız her tepe, bir zaferin anısı oldu. Birlikte yürüdüğümüz her karanlık orman, güvenimizin ne kadar derin olduğunun kanıtı. Ayağımıza batan taşlar, bize acıyla büyümeyi öğretti. Yağan yağmurlar ise, birbirimizin sığınağı olmayı.

Bu yolda yürürken fark ettim ki, asıl önemli olan nereye gittiğimiz değil. Önemli olan, yol boyunca elimi hiç bırakmayışın. Ben bazen yoruldum, bazen yönümü şaşırdım. Ama sen, o anlarda hep bir ışık feneri gibi durdun karşımda. Yolun zorlukları, aslında bizi birbirimize daha da sıkı bağlayan görünmez ipler oldu.

Aşk yolu, sürekli bir keşif. Her gün, yanımda yürüyen o sevgiliyi yeniden tanıma şansı. Biliyorum, önümüzde daha nice engebeler, nice bilinmezlikler var. Ama benim için önemli değil. Çünkü bu yolda, her adımda seninle olmak, en büyük varış noktası. Ve ben, bu yolculuğun asla bitmemesini diliyorum.

Hüseyin TURHAL