Her harfinde bir şifa, her kelâmı dermanım,
Kur’ân’la silinir gam, o ezelden fermanım.

Zahire bakan görür nice hikmet satırda,
Batında yüce sır var, nur içinde burhanım.

Sûre sûre cana can, âyet âyet devadır,
Okundukça kalbe nur, susar artık isyanım.

İsmiyle şifa iner, Rahmân ile genişler,
Elif’ten Yâ’ya kadar hece hece irfanım.

Cifir ile sezdim ben, ebced ile tartıldım,
Sırr-ı harf içinde aşk, hakikatle mihnânım.

Havas ehli der ki: "Kur’an kalbe nakşolan",
Oku ki dirilsin can, o kelâmda imkânım.

TURHAL der: Kitabullah sönmez bir candır bana,
Derman ararsan O’dur, o şifadır, lokmânım.

Hüseyin TURHAL

Açıklamalı Beyit Temaları:
1. beyit: Kur’an’ın lafzında değil, ruhunda şifa olduğu.

2. beyit: Zahiri okumanın ötesinde, batınî anlamlara ulaşanların gerçek manaya erişebileceği.

3. beyit: Ayetlerin kalbe nur indirdiği, kişiyi içsel isyandan arındırdığı.

4. beyit: Her bir harfin (elif’ten yâ’ya) bir hikmet taşıdığı ve ismin (Rahmân) bile şifa olduğu.

5. beyit: Cifir ve ebced gibi ilimler yoluyla harflerin sırlarına ermenin aşk ile bağlantısı.

6. beyit: Kur’an’ın havas ve şifa yönüyle kalbe yazılması gerektiği.

7. beyit: Şairin, Kur’an’ı hem can hem şifa kaynağı olarak görmesi.