______//
Bana “#Keşke” dedirten hayat…
Gözlerimde yarım kalan bir bahar kaldı.
Seni içinde unutmayan şu kalbimle,
Her şeye rağmen susarak büyüdü acı;
Ve ben, en çok olamadıklarımızda üşüdüm.

______//
Geleceğimden çalıp “#Belki” diye oyaladı zaman,
Bir umut kırıntısı bıraktı, avuç avuç yalan…
Gittiğin günden beri kalbim;
Ne tam kırıldı, ne tam iyileşti,
İkisi arasında nefessiz bir liman…

______//
Saatler yürüdü, geceler sustu, içim konuştu,
Yastığa dökülen her damlada bir “sen” doğuştu.
Aynaya her baktığımda gördüğüm tek gerçek,
Bir vedanın, bir kalıştan daha çok yaktığıydı…
Ve ben en çok, dönmeyeceğini bildiğim halde bekleyişte yoruldum.

______//
Bir sözün, bir dokunuşun, bir bakışın eksildi,
Sanki içimde koca bir şehir yerle bir edildi.
Kırgınlık dediğin şey var ya…
Ses çıkarmaz, ağlamaz, bağırmaz;
Ama insanın kalbini içten içe çürütür, kimse bilmezdi.

______//
Şimdi hayata ben de bir cümle koyuyorum,
Ne sana sitem, ne bana kin taşıyorum…
Gönlümde ne kaldıysa, hepsini usulca kapatıyorum;
Çünkü aşk bazen bitmek değil,
Kabullenip susmaktır diyorum…

______//
Ve işte…
Ne “#Keşke” kaldı, ne “#Belki” diyorum artık…
Tüm yangınları içime gömüp,
Son noktayı yüreğimin tam ortasına koyuyorum:
“#Neyse”… 💔

@NURAL BEKTAŞLI