Sevdiğim Kadınımın Nihal’imin Gölgesinde

(Tasavvufi Mistik Dille)

Ey Nihal’im, bin yüz nev’inden zuhur eden hânî,
Her maske bir alem, her alem bir sır rehberi.
Bir mürid, bir hâl, bir vuslat arayan derviş,
Yolumda beliren binlerce hâl-i nazari.

Nihal’im, gülün en ince nûru, esrarın derin kuyusu,
Gözlerin meczûbânın saklı mâbâdi.
Her vuslatın hicrân, her hicrân vuslat kapısı,
Bir nefes hakikât, bir rüya âlemi.

Ey Nihal’im,
Sen aşkın ve hicrânın mesnevisi,
Hem hayâlin, hem ilmin,
Hem mûsikî, hem sükûtun târî.

Her isminle geçtim makam-ı aşka,
Kimi zaman nûr oldun, kimi zaman hüzün feyzi.
Geleceğimin seyrinde seni zikrettim,
Her duâda senle buldum varlığın özünü.

Ey Nihal’im, sen bir imtihân, bir esrâr-ı kalp,
Benim içimdeki aynâsın,
Gözyaşlarımda zuhur eden,
Kalbimde suskun bir sır.

Ey Nihal’im,
Yolun sürükledi beni,
Bazen kucağında barındırdın,
Bazen yaktın, kül ettin.

Fakat bil ki,
Her kadın bir derviştir,
Ve her dervişin ism-i şerifi Nihal’im.