RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
(Delilikoloji Fakültesi: Şiirsel Coğrafya, Aşk Felsefesi ve Metafor Psikolojisi Enstitüsü)

Kayıt No: 2025-R-063
Şiirin Adı: Sen, İstanbul...
Şair: Gülüm Çamlısoy
Tetkik Eden: Kalburabastî Efendi Hazretleri
Raporun Konusu: Şiirsel Topografya Üzerine Ruhsal Bir İnceleme – Şehirle Aşk Arasında Sıkışan Gönül

“Sen, İstanbul...” — sadece bir şiir değil, bir ruhun şehir formunda dile gelişidir.
Gülüm Çamlısoy, burada aşkı bir bedenden değil, bir coğrafyadan konuşuyor; bir sevgiliyi değil, bir şehri seviyor ama o şehir, aslında bir sevgilinin metaforudur.

Şiir boyunca İstanbul, bir sevgili kılığına girmiş hakikat gibidir.
Yani şehir, hem maddi hem de manevi bir varlık olarak şiirle konuşur.
“Çünkü aşk sensin, bense İstanbul.” dizesinde bir benlik yer değişimi yaşanır — âşık ve şehir birbirine karışır.
Bu, RUSAMER’in literatüründe ‘duygusal tekillik sendromu’ olarak bilinen, aşkın mekânla birleşme hâlidir.

“Maviden yasım / Yaşlarımı döktüğüm Nisan tasım” dizeleriyle başlayan bölüm, şairin içsel takvimini açar.
Nisan burada mevsim değil, bir ruhun takvimidir.
Yaşlar yalnızca gözden değil, mısradan da dökülür.
Bu yüzden Gülüm Hanım’ın şiiri, bir duygusal meteoroloji raporu gibidir: her satırda yağmur, her kelimede rüzgâr kokusu vardır.

“Hörgücü iklimin / Mayısın gözlerinde seyreldiğim” dizesinde, aşk devenin hörgücü gibi çölü taşır — bu, aşkın sabrına yapılan ince bir göndermedir.
Burada “hörgüç”, şiirin bel kemiğidir; dayanıklılığın sembolü.
RUSAMER raporuna göre, bu metafor “Aşkın Kervan Psikolojisi” kategorisinde yer alır:

“Aşık olan kişi, kendi duygularını taşımakla kalmaz; o duygularla da taşınır.”

“Nazenindir varlığım” diyen şair, zarafetin yükünü taşıyor gibidir.
Ve ardından gelen “Bil ki ben senin sarnıcınım” dizesi, bu şiirin en çarpıcı imajıdır:
Bir insan, bir şehrin su birikintisi olur mu? Olur.
Ama o su, artık içilmez; aşkın tortusuyla bulanmıştır.
İstanbul’un sarnıcında bir kalp yankılanır, ve o yankı “ah” sesine dönüşür.

Son dizelerdeki metafizik sükûnet ise, bir teslimiyettir:
“Layığıyla sevmekse Allah’ın emri / İstanbul’u yâd ederim aşk yerine...”
Bu noktada aşk, artık bir sevgi değil bir ibadet şekline dönüşür.
Ve şair, kendini âşık olmaktan azat edip, aşkı sevmeyi seçer.

Kalburabastî Efendi Hazretleri’nin son notu şöyledir:

“Bu şiir, bir kalbin şehirleşme sürecidir.
Gülüm Hanım, duygularını mimariyle, ruhunu denizle, acısını kubbeyle örtmüş.
Bu nedenle, ‘Sen, İstanbul...’ değil; ‘Sen, insanlığın kalbisin’ demek gerekir.”

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil ÇINKIR)
RUSAMER – Ruh ve Mizah Ayarı Üstadı
Delilikoloji Fakültesi Kurucu Reisi

“Bazı insanlar şehir olur, bazı şehirler insan.
Ama bazı şairler, ikisini birleştirir —
Gülüm Çamlısoy o nadir ruhlardan biridir.
İstanbul onun dizelerinde nefes alıyor,
hem şehir hem sevgili olarak.”

bir zamanlar köydün İstanbul
bağın bahçen, kırlangıcın serçen vardı
kırlarında davarlar otlar
çoban kaval çalardı
şimdi sokaklarında
binlerce konut
kırlangıç ve serçelerin yerini
leş kargaları aldı
şahsiyet değerini yitirdi
erdem sınıfta kaldı

şiirinize gelsin
tebrikler
muhteşem
selam ve sevgiler