Bir zamanlar sen, en güzel şiirdin,
Gözlerime doğan bahar gibiydin.
Adını anmak bile yetiyordu bana,
Gecelerim ışık, gündüzüm yana.

Sana dokunmak, ömrün en tatlı yanı,
Kalbimde açan çiçek, sevdanın rengi.
Bir gülüşünle dünya dururdu sanki,
Benim için hayat, seninle canlıydı.

Ama sonra fırtına koptu içimde,
Sevda düştü, acı sardı her köşede.
Gözlerin bir başka yere bakarken,
Benim kalbim bin parçaya bölünürken.

Ne kadar sevdiysem, o kadar kırıldım,
Yaralarım derin, sessizce kanadım.
Gelişini bekledim, ama gelmedin,
Geldikçe de sözlerin hançer gibiydi.

Şimdi bil ki hâlâ seviyorum seni,
İçimde solmayan tek çiçek gibi.
Ama kalbim, o eski kalp değil,
Kırık dökük, artık onmaz, değil.

Sevdam ağır, yüküme derman yok,
Kırgınlığım var, geri dönüş yolun yok.
Ne kadar özlesem, kabul etmem,
Çünkü kalbim sana emanet edemem.

Ve bu şiirin son sözleri sana,
Yüreğimin en derin yarasına:
Artık gelme istemem çok şey aldın benden